10. Nieproszony notes

   

Doczekaliście się 11 rozdziału. Jeszcze dziś lub jutro pojawi się następny. Czytasz = komentujesz

Maja

....:::***:::....

Nie wiem ile tam leżałam; z pewnością bardzo, bardzo dużo. Udało mi się otworzyć oczy, ale Tom znowu mi je zamkną nieznanym mi zaklęciem. Podszedł do mnie mrucząc pod nosem. Więc przygotowywuje się na nadejście Harry'ego. Wtem usłyszałam huk, wrzask i nie daleko mnie czyjeś kroki. Osobnik ten kucną i rozpoznałam głos Pottera.

- Ginny! Ginny, nie bądź martwa! - Chciałam mu odpowiedzieć, ale zaklęcie mnie paraliżowało.

- Ona się już nie obudzi. Ona umiera, a ja przybieram na sile.

- Tom pomóż.

- Niestety Harry Potterze. Nazywam się Tom Marvolo Riddle.

Nastała chwila milczenia.

- Ty... Ty... Ty jesteś Lordem Voldemortem. Nie boisz się bazyliszka... Czemu go tu nie ma?

- On przychodzi tylko na czyś rozkaz.

- Ty chyba nie...

- Tak Harry. Bezbronny. Teraz Cię unicestwię. - Potem usłyszałam jedynie szelest, ale wiem, że zarówno jak Harry jak i Tom, są wężoustymi. Nagle stałam sie jakby głucha/ W mojej głowie był jedynie rozpaczliwy krzyk. Następnie po długim milczeniu usłyszałam stukot. Czyżby Harry zabił legendarnego potwora? Podbiegł do mnie. Otworzyłam oczy i natychmiast zamknęłam. W rogu komnaty leżał bazyliszek, a obok mnie, we krwi, siedział mój wybawca. Zapiekły mnie oczy.

- Harry... Och, Harry... To ja otworzyłam Komnatę... Ale p-przysięg-gam... Nie chciałam... To on mnie z-z-zmusił, op-pętał. - Powiedziałam tkając, co chwilę. Nie obchodziły mnie uczucia. Zrozumiałam sens słów Hermiony. Harry próbował mnie uspokoić. Przytulił mnie czule mówiąc:

- Już po wszystkim Ginny. Spokojnie. Riddla już nie ma. Bazyliszka też. - Patrzyłam prosto w jego oczy. Takie piękne zielone... On mnie uratował! Ile przeze mnie do ch***ry przeżył. A jeszcze tyle przed nim...

-... Choć Ginny musimy się stąd wydostać!

Po kilku minutach wędrówki usłyszałam stukot kamieni.

- Ron!

- Ron! Ginny żyje! Tutaj! - Zawołał Harry. Zobaczyłam brata uśmiechającego się od ucha do ucha, ale wyraźnie zmęczonego.

- Ginny! Nie umarłaś! - Brat mnie przytulił, a mnie oczy zaszyły się łzami. On myślał, że jego jedyna siostra nie żyje. Potem pamiętam już tylko, że polecieliśmy na feniksie do góry.

***

- Moja mała Ginny - krzyknęła mama, która czekała w gabinecie dyrektora. - Udało wam się! Och, niech was uściskam! - Mówiła przez łzy. - Jak się wam udało?

- Myślę, że wszyscy chcemy to usłyszeć - stwierdziła McGonagal. Zaczął mówić Harry. Łzy mi wyschły. Robiłam się coraz bardziej senna. Jego opowieść przerwała pani Pomfrey, która słusznie zauważyła, że "Panna Wealsley" może być zmęczona. Poczłapałam do SS. Położyłam się w mięciutkim łóżku przykryta ciepłym kocykiem. Pani pielęgniarka podała mi czekoladę i eliksir Słodkiego Snu.

Po rozmowie  na ‘stołówce’ czułam się o wiele lepiej, a do tego zabawa na błoniach. Pritty day! Następnego dnia lekcje minęły bardzo szybko. Na świetlicy podszedł do mnie Harry i odciągnął na bok.

- Ginny, myślałem, że… to znaczy: to co usłyszałaś od koleżanek; rzeczywiście tak mówiłem. Ale to była nieprawda. Masz piękne rude włosy. Pogodzilismy się już?- i nie czekając na odpowiedź, z okrzykiem „cześć” pobiegł.

Nie mogłam się pozbierać po tym co usłyszałam. Ktos mu kazał? A może to kolejny piękny dzień w moim życiu. Wracając potem z kolacji (razem z Jeani i Melly) poczułam, że coś jest nie tak. Cos ktoś ode mnie chce. Rozejrzałam się dookoła: (to dzieje się już w PW) leżały tam książki, w tym Harry’ego. I nagle spostrzegłam. Na wierzchu jego książek leżał dziennik. Nie mogłam wziąć go przy dziewczynach. Poczułam dziwne kłucie gdzieś w boku. A jeśli Tom powie to co ja mu pisałam o Harry’m? Poczułam, że jestem głupia. Po co ja go wyrzucałam? Jutro go znajdę, i schowam bądź unicestwię- poprzysięgłam sobie. Zasnęłam z niepokojem…

…Od razu po obudzeniu przypomniałam sobie o wczorajszym wieczorze. Nie ma innej rady-pomyslałam- niż urwać się z lekcji. Zeszłam na śniadanie, a przy okazji spojrzałam na plan zajęć. Najlepsza była piata lekcja kiedy onma wróżbiarstwo. Ok.

  Pod koniec czwartej lekcji zaczęłam się niepokoić. Zadzwonił dzwonek. Wyszłam z dziewczynami. Już zupełnie zapomniałyśmy o kłótni. Zobaczyłam Harry’ego, Rona i Hermionę, którzy żywo o czymś rozmawiali, wchodząc do dormitorium. Spojrzałam na Potter’a. Od razu przypłynęły do mnie wspomnienia z jego ‘wyznania’. Nagle wyjął z kociołka jakiś czarny notes i pokazał mojemu bratu krzycząc. Za bardzo go [pamiętnik] znałam. Przerwałam Jean wykład i pod wymówką, że nie odrobiłam lekcji pobiegłam do PW. ‘W’ obrazie minęłam się ze znaną trójką. Skierowałam kroki do pokoju chłopców i zajrzałam. Nikogo na szczęście nie było. Wpadłam w furię, że Tom mógł już wszystko wygadać. Wyjęłam różdżkę i wymówiłam zaklęcie:

- Vingaardium Leviosa.- i podniosłam wszystko. To jednak nie przyniosło większych efektów. Usłyszałam w głowie cichy głosik: wiesz co masz robić; Harry już wie, wie że się w nim zakochałaś, co cię jeszcze trzyma? Rzuciłam się na łóżko, chyba Harry’ego i użyłam zaklęcia, którym rozszarpałam wszystko co było w moim zasięgu. Wreszcie znalazłam notes. Uspokoiłam się trochę. Dziennik otworzył się sam na napisie:

- „Witaj Ginny, porzuciłaś mnie. Teraz moja kolej. ”

-„Jak możesz”

Pod wpływem zmęczenia, wypuściłam z rąk dziennik. Upadłam na podłogę. Szłam jak w transie, maczałam w czymś palce, stanęłam przed wielką… kolumną? Ocknęłam się w jakimś dziwnym miejscu; wstałam. Dookoła mnie było oślizgło i mokro. Podszedł do mnie chłopak na ok. 16 lat.

- Witaj w swoim nowym domu, Ginny.

-K-kim jest-t-teś? – wydukałam.

-Jestem Tom Riddle, a to jest Komnata Tajemnic.

-Ae… e… -więcej nie zdołałam z siebie wydusić. Chciałam go zabić, zakopać, odkopać, zklonować i zabić ponownie. Spróbowałam podbiec, ale upadłam. Czułam się słaba i bezbronna. Tom podszedł i wyciągnął z mojej kieszeni MOJĄ różdżkę

- Moja mała słodka Ginny. Nie pamiętasz już tajemniczych napisów na ścianie – wszystko zaczęło do siebie pasować. Tom uśmiechnął się- Tak, tak Ginny. Twoje cudowne pożegnanie: „Jej szkielet będzie leżał w Komnacie na wieki”

-Ty oszuście!- lekko się podniosłam

- Dzięki dziennikowi i oczywiście tobie ja, Lord Voldemort, staję się coraz mocniejszy. Wybacz. Drętwota! – osunęłam się na ziemię- teraz czekamy na twojego wybawcę.